Τα είπαμε και πριν: νομίζει ότι το χαρτί υγείας αλλάζει μόνο του, ιδιότητα που συχνά κληρονομεί και στα παιδιά.
Αφήνει ψιχουλάκια πίσω του, σαν τον Κοντορεβυθούλη. Εσύ μπορεί να έχεις γίνει γραφική τσιρίζοντας «Πάρε πιάτο!», όμως έχεις συνήθως τους λόγους σου: ο καλός σου έχει τη χαριτωμένη συνήθεια να αφήνει στο πάτωμα ή το στρώμα δυο-τρια καρβελάκια ψωμί όταν τρώει.
Η τουαλέτα είναι συνέχεια σε (πολύ) κακή κατάσταση. Ένα ρητό λέει «Δεν αρκεί να έχεις στόχους, πρέπει να ξέρεις και σημάδι» και δεν μας βγάζει κανείς από τον νου, ότι γεννήθηκε από ένα γυναικείο μυαλό που έχει πέσει θύμα της αστοχίας του καλού της.
Μικροσκοπικές τριχούλες στον νιπτήρα. Δεν φτάνει που μερικοί-μερικοί δεν μπορούν να σημαδέψουν εντός της ευρύχωρης λεκάνης, προσθέτουν στο απαστράπτον σκηνικό της τουαλέτας και μικρές τρίχες στον νιπτήρα, που κολλάνε στα τοιχώματα δημιουργώντας μια μεταμοντέρνια πινελιά στον χώρο.
Το πιατάκι δίπλα, πάνω, κάτω ή διαγωνίως στον νεροχύτη -ποτέ μέσα. Για το πλυντήριο πιάτων δεν το συζητάμε καν. Είναι αυτή η συμπαθητική συνήθεια που έχουν αρκετοί (μεγάλοι και μικροί) και μεταφράζεται περίπου σε «αφού το έφερα ως εδώ, είμαι υπόδειγμα νοικοκύρη». Περίπου το ίδιο ισχύει για τα άπλυτα ρούχα. Αν η βρώμικη κάλτσα έχει φτάσει στο μπάνιο, δεν πειράζει που ποτέ δεν μπήκε μέσα στο καλάθι των απλύτων. Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός.
Όλα τα πράγματα θα βρουν μόνα τους τον δρόμο για τη θέση τους. Από ρούχο και σκεύος, έως γραφική ύλη και εργαλεία, ο νόμος για έναν ακατάστατο άνθρωπο είναι ένας: θ’ αφήσει το αντικείμενο που χρησιμοποίησε οπουδήποτε αλλού εκτός από τη θέση του. Αν θέλει, να πάει μόνο του.
Δεν ασχολείται με το αν τα σκουπίδια ξεχειλίζουν απ’ τον κάδο ή όχι -αστεία πράγματα. Ανήκει κι αυτό στην κατηγορία των πραγμάτων που γίνονται μαγικά. Απλά κάπως, κάποιος, κάποτε τα βγάζει απ’ τον κάδο, τα οδηγεί στον μεγάλο κάδο της γειτονιάς όπου ανήκουν και αντικαθιστά τη σακουλίτσα. Ίσως η εσώκλειστη οικιακή βοηθός. Ίσως ένας καλικάντζαρος. Ίσως το θεϊκό χέρι.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό όλων: δεν ενοχλείται καθόλου από την ακαταστασία. Είναι αλήθεια ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο ευαίσθητοι σε ζητήματα καθαριότητας και τάξης -και είναι ανθρώπινο. Όμως είναι να απορείς, όταν κάποιος δεν νοιάζεται πραγματικά καθόλου με το πάρτι ακαταστασίας που βρίσκεται στημένο γύρω του.
Κι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι η πηγή του ζητήματος: κάποιοι, δεν ενοχλούνται. Κάποιοι νιώθουν απολύτως εντάξει μέσα στην ακαταστασία, ενώ άλλοι όχι.
Σίγουρα πρέπει να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις, όμως, αφού γκρινιάξαμε και βγάλαμε το άχτι μας, θέλουμε να πούμε: με γκρίνια και μουρμούρα κανείς δεν έπεισε ποτέ κανέναν.
