Αλήθεια, αν το μωρό μας μπορούσε να μας μιλήσει, πως θα περιέγραφε όσα βλέπει τριγύρω του;
Η απάντηση βρίσκεται μόλις μία γραμμή μακριά…
«Μπορεί η όρασή μου να είναι η τελευταία που αναπτύσσεται, παρόλα αυτά όμως, με το που αφήνω πίσω μου την κοιλίτσα της μαμάς, είμαι σε θέση να επικεντρώσω το βλέμμα μου σε μια απόσταση 20-30 εκατοστών. Όλα είναι θολά στην αρχή. Τα ματάκια μου δεν “συνεργάζονται” μεταξύ τους. Μπορεί να “αλληθωρίζουν” όμως αυτός δεν είναι λόγος να ανησυχείτε… Είναι απολύτως φυσιολογικό για την ηλικία μου! Η περιορισμένη μου όραση, πάντως, ενισχύει την ανάγκη μου να δεθώ με τους γονείς μου, ενώ, είναι υπέρ αρκετή για να μπορώ να διακρίνω το πρόσωπο της μαμάς ή του μπαμπά όταν με ταΐζουν. Το δυνατό φως με τυφλώνει, ειδικά τις δύο πρώτες εβδομάδες, όσο όμως περνάει ο καιρός το συνηθίζω. Τα έντονα χρώματα και μοτίβα, όπως π.χ. ένα κόκκινο ή ένα ασπρόμαυρο παιχνίδι τραβούν περισσότερο την προσοχή μου ενώ μπορώ να παρακολουθήσω με τα ματάκια μου ένα αντικείμενο που κινείται!
Μαμά, μπαμπά…
Παίξε μαζί μου δείχνοντάς μου παιχνιδάκια με ζωηρά χρώματα. Στην αρχή πλησίασε αρκετά για να τα βλέπω. Όταν δεις πως εστιάζω πιο εύκολα από πριν, άρχισε να τα απομακρύνεις λίγο περισσότερο. Έτσι, με βοηθάς να εξασκώ την όρασή μου και, φυσικά, να περνώ τον… ελεύθερο χρόνο μου ευχάριστα! Μόλις συμπληρώσω τους δύο μήνες, μπορείς να μου χαρίσεις κι ένα υπέροχο μομπίλ! Κρέμασε το πάνω από την κουνίτσα μου, όχι όμως ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι μου, μιας και δεν θα είναι τόσο εύκολο να το “εντοπίσω”»
πηγή: www.fthis.gr