Πολλοί γονείς, ειδικότερα εκείνοι που μεγάλωσαν σε αυστηρές οικογένειες, προσπαθούν να αναπτύξουν μια διαφορετικού είδους σχέση με τα παιδιά τους.
Είναι συνηθισμένη η φράση «εγώ με το παιδί μου είμαστε φίλοι», όμως πόσο αθώα και χρήσιμη είναι τελικά στην εφαρμογή της;
Σαφώς και είναι θετικό να υπάρχει καλή σχέση, επικοινωνία και κατανόηση ανάμεσα στα παιδιά και τους γονείς τους. Πρέπει τα παιδιά να αισθάνονται άνετα ώστε να μιλούν για τις ανησυχίες και τα προβλήματά τους. Από την άλλη, οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά να είναι υπεύθυνα και συνεπή απέναντι στους «σημαντικούς άλλους». Μέχρι αυτό το σημείο, τα ίδια βασικά στοιχεία έχει και μία φιλική σχέση.
Που βρίσκεται, λοιπόν, η διαφορά;
Η τεράστια διαφορά είναι πως οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την ευημερία και την προστασία των παιδιών τους. Αυτό άλλωστε περιμένουν και τα ίδια τα παιδιά. Ο γονιός είναι το πρόσωπο που προσδίδει ασφάλεια και σιγουριά. Μέχρι μια ηλικία δε, αποφασίζει για τη ζωή τους σε ένα μεγάλο βαθμό. Είναι απαραίτητο ο γονιός να θέτει κανόνες και σταθερά όρια στο παιδί, καθώς το ίδιο έτσι αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται σε ένα προστατευμένο περιβάλλον.
Επιπλέον, το παιδί πρέπει να δημιουργήσει φιλικές σχέσεις εκτός της οικογενειακής εστίας, καθώς έτσι θα μάθει να επικοινωνεί με τους συνομηλίκους. Θα πρέπει, λοιπόν, να υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κάθε είδους σχέση, ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται σωστά στην κάθε περίσταση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το παιδί αποζητά τη δική μας οριοθέτηση, ακόμα κι όταν αντιδρά σε αυτή. Είναι μια ένδειξη φροντίδας. Άλλωστε, ο ρόλος του γονιού δεν απαγορεύει να είσαι ΚΑΙ φίλος με το παιδί σου, αλλά πρέπει πρωταρχικά να είναι γονιός του.
