Νησιά της Ελλάδας…. βυθισμένα στο απέραντο γαλάζιο, με μόνο soundtrack τον ήχο του κύματος!!! (φωτογραφίες)

νησιά όπου η ηρεμία και η ομορφιά τους κάνει delete στα σκουπίδια της μνήμης και αφήνει χώρο και ενέργεια για νέα, πρωτόγονα παραμύθια. …..
Εκεί Δεν Θα Μας Βρει Κανείς

Δεν υπάρχει λόγος να λοξοδρομήσουμε προς τα μεγάλα νησιά. Ξενιτευόμαστε σε ανέπαφες στεριές της επαγγελίας. Ξυπνάμε μέσα στη νύχτα. Ήρεμοι, επειδή απλά, έχει φεγγάρι. Ναρκωμένοι από το ιώδιο της θάλασσας, έχοντας στα χείλη τη γεύση από το δέρμα του Οδυσσέα. Όλα τα άλλα τα έχει καταπιεί η θάλασσα.

Χάλκη, Δωδεκάνησα

 Υπάρχει μια μυρωδιά καλοκαιριού, που την έχεις ξεχάσει. Το πρωί να βουτάς στην αλμύρα και να τρως τούμπες στις φραγκοσυκιές. Τα απογεύματα να ξεδιψάς με σπιτική λεμονάδα και να ξεροσταλιάζεις στη ποδιά της γιαγιάς για να σου στάξει στο ζυμωτό ψωμί λάδι και ζάχαρη. Το βράδυ να φοράς λευκά κοντά παντελονάκια για να παίξεις κυνηγητό γύρω από το καμπαναριό της εκκλησίας του Αϊ-Νικόλα, μέσα στα στενά, κάτω από τα  ξύλινα μπαλκονάκια, μέχρι να φτάσεις στο Κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Υπάρχει ζωή εδώ και είναι απλή και αυθεντική σαν τα μεγάλα και τα ανέμελα μαθητικά καλοκαίρια. Η μυστική πύλη για επιστροφή στο παρελθόν βρίσκεται στα παγωμένα νερά της μικροσκοπικής παραλίας Φτενάγια.

Αγαθονήσι, Δωδεκάνησα
Κουλουριάζεται στην αγκαλιά της τούρκικης γης. Για να ρίξεις άγκυρα εδώ, πρέπει να έχεις απαντήσει σε όλα τα υπαρξιακά σου προβλήματα. Να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου. Η μάσκα σου θα είναι διάφανη. Θα σε αναγνωρίζουν ακόμα κι αν δεν σε ξέρουν. Οι κάτοικοι εδώ περνούν τη ζωή τους σαν τους γλάρους πάνω στις ξέρες. Εδώ καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος, εμφανίστηκε τελευταίος στο  πάρτι της γης (και δεν είναι αυτός που έφερε το κέφι). Ποιος τον έχει ανάγκη, αν Dj είναι η θάλασσα, μαέστρος ο ουρανός, οικοδεσπότης ο βράχος και πυροτεχνήματα οι μετεωρίτες γύρω απ’ τη χλωμή πανσέληνο.
 
Γαύδος, Κρήτη
Κανείς δεν νοιάστηκε για τον καημό της Καλυψώς. Τα φώτα όλα στην Πηνελόπη. Με το δέρμα αλατισμένο, αναζητούμε τις πλεξούδες της στις σπηλιές, να μας κρατήσουν αιχμάλωτους για πάντα. Εδώ, στο τέλος του κόσμου. Με μόνο soundtrack τον ήχο του κύματος και το θρόισμα των κέδρων της χαμένης Εδέμ που χορεύει μόνο με τον ήλιο. Διακαής πόθος να διορθώσουμε τ’ άδικο. Άλλωστε η Οδύσσεια, όπως και η αμαρτία, είναι για μας περισσότερο αίσθηση, γεύση, δικαιοσύνη.

Καστελλόριζο, Δωδεκάνησα
Ταξίδι-ψυχοθεραπεία στο νησί όπου όλες οι πόρτες είναι ανοικτές. Ξυπνάς από την αλμυρή ανατολή, ανοίγεις το ξύλινο, κόκκινο παντζούρι και ανάβεις το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Ο καπνός του χορεύει στον πρωινό άνεμο. Κατεβαίνεις για να πιεις ρετσίνα με τους Ροδίτες οικοδόμους που έχουν έρθει για δουλειές και κάνεις χάζι τους νεόπλουτους, καμαρωτούς Τούρκους με τα χρυσά ρολόγια και τα βαριά μπεγλέρια που πουλάνε μούρη στην προκυμαία. Τους αφήνεις στη φασαρία και τα ιδρωμένα κοστούμια τους και κάνεις βουτιά στις Πλάκες για αχινούς. Τους τρως επιτόπου με μπόλικο λεμόνι και μια φέτα ζυμωτό ψωμί. Το καρπούζι κρυώνει στα κρύα  νερά, στον ίσκιο του βράχου. Το Καστελλόριζο κάνει delete στα σκουπίδια της μνήμης και αφήνει χώρο και ενέργεια για νέα, πρωτόγονα παραμύθια. Ακόμη και αυτές τις ημέρες, αυτές τις εποχές που οι κάτοικοι περνούν δύσκολα, που νοιώθουν παραμελημένοι, αποκομμένοι είναι έτοιμοι να σας φιλοξενήσουν στο πιο κρίσιμο καλοκαίρι για όλους.

Ψαρά, Βορειοανατ. Αιγαίο
Να πας σαν προσκυνητής, έτοιμος να χάσεις την καρδιά σου για να την ξανακερδίσεις. Μια χούφτα ήρωες μένουν εδώ, περιμένοντας κι άλλους. Φτάνουν υποψιασμένοι  για να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στο χρόνο. Αθάνατος κι αυτός, γαντζωμένος στους βράχους. Δεν γλιτώνει. Γκρεμοτσακίζεται κάθε φορά που κάποιος καινούργιος μπαίνει στο λιμάνι. Κάθε φορά που κάποιος έρχεται χωρίς να ανησυχεί για τίποτα, φέρνοντας μαζί του μονάχα μια ντάνα βιβλία. Ανάμεσα τους και οι τρεις τόμοι του  “Δρόμοι της Ελευθερίας” του  Ζαν-Πολ Σαρτρ. Φεύγοντας θα έχει μάθει να ζει πραγματικά ελεύθερος και, αν το ξεχάσει, τα Ψαρά θα βρίσκονται πάντα εκεί για να του το θυμίζουν.
Λειψοί, Δωδεκάνησα
Εκεί που δεν περιμένουμε να βρούμε τίποτα συναντάμε ηλιοκαμένους Ιταλούς να ετοιμάζονται για ψαροτούφεκο. “Ερχόμαστε εδώ γιατί βρίσκουμε ό,τι θέλουμε: καλό κρασί, καταγάλανα νερά και τεράστιους σαργούς. Το νησί το ανακαλύψαμε τυχαία πριν από τέσσερα χρόνια με το ιστιοπλοϊκό. Από τότε, η θάλασσα-μάγισσα μας προκαλεί να ταξιδεύουμε και να ξενιτευόμαστε”. Η ησυχία είναι τόσο απόλυτη που ακούμε τα κουδούνια των ζώων και τους ψάλτες της Παναγίας από την άλλη της Χώρας. Νιώθουμε ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιδιότυπη Θεία Λειτουργία. Περπατάμε ανάμεσα σε καλαμιές, σε μυστικά λιμάνια και αρχαίες πόλεις. Κοινωνούμε στα ταβερνάκια των ναυτικών με γλυκό, μαύρο νάμα – το ντόπιο κρασί που κάποτε απολάμβανε και ο Ποντίφικας.

πηγή alexiptoto.com