Είναι άδικο για την κουλτούρα μας να τοποθετεί την λύπη σε τόσο στενά όρια. Είναι καταστροφικό, ανθυγιεινό και άδικο για την ζωή ενός ανθρώπου. Οι άνθρωποι που δεν διστάζουν να εκφράσουν την λύπη τους στην πραγματικότητα, είναι πολύ πιο υγιείς και πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που την καταπιέζουν.
Σύμφωνα με νεότερες μελέτες και στοιχεία ψυχοθεραπευτών από την άλλη άκρη του Ατλαντικού όσοι κλαίνε αυθόρμητα και συχνά, συνήθως, είναι προσωπικότητες απείρως πιο ισχυρές από τους υπόλοιπους που παραμένουν σκληροί. Δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, λένε οι ειδικοί, ούτε σημάδι αυτολύπησης και ψυχολογικής κατάρρευσης. Το να κλαίμε είναι η έκφραση μιας ισχυρής προσωπικότητας, που ξέρει να αντιδρά σωστά στις αντιξοότητες και να τις μετασχηματίζει σε κάτι πραγματικά καλό.
1. Είναι αυθεντικοί
Όσοι κλαίνε έχουν καλή επαφή με τον συναισθηματικό τους κόσμο, δίνουν χώρο στην αυτοέκφρασή τους και τιμούν τον εαυτό τους.
2. Είναι πιο ανθεκτικοί
Οι άνθρωποι που κλαίνε είναι σαν τα καλάμια του μπαμπού. Λυγίζουν συχνά αλλά δεν σπάνε ποτέ, σε αντίθεση με τα ψηλά δέντρα με τους μεγάλους κορμούς τα οποία δεν λυγίζουν ποτέ αλλά όταν ο αέρας είναι πολύ δυνατός τα ξεριζώνει.
3. Είναι πιο ευτυχισμένοι
Όσοι επιτρέπουν στον εαυτό τους να κλάψει, επιτρέπουν στα βαριά συναισθήματα να εκδηλωθούν και να βγουν, αφήνοντας χώρο για περισσότερη ευτυχία. Οι άνθρωποι που συγκρατούν τα δάκρυά τους, καταπνίγουν τα συναισθήματα αλλά αυτά παραμένουν εκεί και καταλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερο χώρο και ενέργεια από το είναι μας.
4. Έχουν μεγαλύτερη ανοχή
Οι άνθρωποι που σέβονται την αλήθεια τους, συνήθως σέβονται και την αλήθεια των άλλων. Είναι λιγότερο επικριτικοί και έχουν περισσότερη ενσυναίσθηση.
5. Λειτουργούν ως πρότυπο
Όσοι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και τους γύρω τους συνήθως ενθαρρύνουν και τους άλλους να σκέφτονται, ακόμη και να νιώθουν έτσι. Ακόμα περισσότερο, τα παιδιά τους μαθαίνουν κι αυτά να αφήνουν χώρο στα συναισθήματά τους και να τα αποδέχονται όπως είναι.
